Het lichaam, in een wollen of zijden omhulsel, wordt in een stalen vat gelegd. Een soort cilinder. Het is vergelijkbaar met het invoeren in een crematieoven. Als het vat gesloten is wordt een speciale vloeistof toegevoegd, een mengsel van water en kaliumhydroxide. De vloeistof wordt verhit tot 100 tot 150 graden en onder druk gebracht. Door de chemische reactie zal het lichaam binnen enkele uren bijna helemaal afbreken. Wat hierna overblijft, zijn vloeistof, botten en eventueel protheses. Net zoals na cremeren worden de botten vermalen. Het witte poeder dat rest kan meegenomen worden door de nabestaanden. De verdere bestemming van dit poeder is aan de naasten, net zoals dat met crematie-as het geval is.

De restvloeistof is vrij van DNA en wordt door toevoeging van zuur een vloeistof met een onschadelijke pH-waarde. Dit wordt opgenomen, via het riool en waterzuivering, in het oppervlaktewater, en stroomt zo terug naar de rivieren dus.

Voor de ene mens kan dat een heel mooie gedachte zijn: ‘panta rhei’, oftewel: alles stroomt. Maar een ander kan het lastig en vreemd vinden, dat de vloeistof wegspoelt door het afvalputje. Toch is hier sprake van een soort van volmaakte kringloop waarin dat wat van ons rest weer leven geeft.